Najpóźniej w 1616 roku Jan Kobyłka z Sowińca zlecił budowę kościoła w Stranskim. Do kościoła należało probostwo w którym mieszkał pastor. Po kontrreformacji był poświęcony św. Katarzynie. Obecny barokowy kościół pochodzi prawdopodobnie z roku 1749, kiedy to po raz pierwszy pojawia się herb Stranskiego, miejscowa pieczęć ze znakiem jelenia z rogami nakłonionymi ku grzbietowi. Majątek kościoła jest bardzo skromny. Kościół otoczony jest przez cmentarz z nagrobkami z pierwszej połowy 19 wieku. Unikalne nagrobki z szarego łupka ludzie wydobywali z okolicznych kamieniołomów i sami obrabiali. Są pomalowane brązowa farbą, urozmaicone białymi kwiatami i zielonymi wieńcami. Słabo zachowały sie złocenia. Kościół, brama z okalającym kościół murem są zaliczane do zabytków architektury.

Skały są starą górniczą miejscowością, o której istnieniu wzmiankują dokumenty z 1398 roku. Pierwotny kościół był nieco większy niż ten współczesny, wykonany z drewna i posiadał budynek parafialny. Tradycja mówi, że kościół postawiono z polecenia Sydonii Heindrich, której płyta nagrobna znajduje się przy głównym ołtarzu. Jest na nim przedstawiona naturalnej wielkości kobieta i napis głoszący: „Roku Pańskiego 1572, dnia 23 października w Panu zasnęła pani Sydonia von Fels. Niech Bóg będzie jej miłościwy teraz i na wieki. Amen.“ Według niemieckich kronik Sydonia, właścicielka szlacheckiego dworu, ufundowała kościół w Skałach dla braci czeskich, tzw. pikardów, którzy mieli się tutaj osiedlić. Ten gest nie jest jednak podparty żadnym dokumentem, a z historii wiemy, że ten kościółek jako jeden z nielicznych, służył w okresie reformacji na Ziemi Rymarzowskiej katolikom. Obecny kościół postawiono w 1812 roku i poświęcono św. Wacławowi. Obraz w ołtarzu, który służył już w pierwotnej świątyni, namalował sławny rodak z Janowic koło Rymarzowa Jan Krzysztof Handke w roku 1749. W czasie generalnego remontu wnętrza świątyni w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku, stare ławki zastąpione zostały umeblowaniem ze zlikwidowanej janowickiej zamkowej kaplicy. Kościół stoi pośrodku starego cmentarza i jest wraz z okalającym murem uznany za zabytek kultury.

Obecny kościół w Ryżowiszczu jest już piątym z kolei. Poprzedzały go dwie drewniane kaplice, protestancki, murowany kościół z ogromną wieżą z 1560 roku, który to został w 1600 roku znacznie rozbudowany przez pana Kobyłkę z Kobyli. Przedłużono kościół na południe i rozbudowano wzwyż. Wieża starego kościoła została zachowana. Kiedy w 1655 ponownie znalazł sie w rękach katolików poświęcono go Janowi Chrzcicielowi. Od końca 1624 roku kościół przynależał do Zakonu Krzyżackiego. Współczesny wygląd kościół w Ryżowiszczu zyskał podczas przebudowy w latach 1755-1758. Ku północy zwrócona jest ogromna i wysoka na 49 metrów wieża. Główna fasada kościoła jest bardzo szeroka, w wyższych partiach zwęża się tworząc graniastosłup. Zamyka ją ośmioboczna kopuła z kulą i znakiem miasta. Sklepienie głównej nawy ozdabiają cztery freski dzieła Josefa Hübsche z Pragi z roku 1902 roku. Barokowy ołtarz główny wraz z sześcioma ołtarzami bocznymi wykonał rzeźbiarz Józef Obletter z miasta St. Ulrich w Tyrolu. Obraz do ołtarza i Drogę Krzyżową namalował Antoni Józef Richter z Szternberka około roku 1760 roku. Na pozostały wystrój kościoła składają się organy wykonane w pracowni Rigera w Krnovie w 1872 roku, czy chrzcielnica z kararyjskiego marmuru z polichromowaną figurą św. Jana Chrzciciela wykonaną przez Dominika Daneta w 1897 roku. W osiemnastym wieku w tutejszym kościele wisiał cudowny i łaskami słynący obraz Maryji Panny Pocieszycielki, który przyciągał setki pielgrzymów. Obraz został prawdopodobnie przewieziony do Ołomuńca, ale nie wiadomo gdzie został umieszczony.

Rzymskokatolicki kościół parafialny p.w. św. Michała znajduje się w północnej części historycznego centrum miasta, na krawędzi zbocza nad Podolskim Potokiem /Podolský potok/. Jest to trzynawowy obiekt ze starszym późnogotyckim rdzeniem, który został wybudowany w latach 1351 - 1360. W latach 1609 – 1618 kościół doczekał się całkowitej renowacji zaś w 1688 roku dobudowano Kaplicę Różańcową. Po niszczącym pożarze w 1790 roku kościół przeszedł wýraźną naprawą, podobnie jak w ostatnich latach przeszedł całkowitą rekonstrukcja. Kościół jest dostępny přede wszystkim w czasie nabożeństw, okazyjnie służy również jako sala koncertowa a w okresie świąt Bożego Narodzenia corocznie są tu wystawiane stajenki betlejemskie.